De graansilo’s van Haswell werden steeds kleiner toen we in volle vaart over de 96 richting het westen reden. De wind zat in de noordoost hoek en waaide heerlijk in onze rug. Wat een verschil met de andere dagen. Het doel was vandaag in de buurt van Pueblo te komen, maar met deze meewind werd dat vrij eenvoudig. Het landschap bleef opmerkelijk leeg. De uitgestrekte prairie en een spoorlijn, met kilometers stilstaande treinstellen, bleef steeds ons steeds volgen. Door de wind fluiten de electriteisdraden die tussen de houten palen hingen. De indianen noemde ze, volgens Luky Luke, zingende draden. De fietsers die beweerden dat je dit stuk beter kan overslaan hebben ongelijk. Het is een fascinerend landschap.
Het was heet, ook vandaag weer. We kwamen onderweg diverse racers weer tegen. Ook enkele andere gepensioneerde Westgangers met volle bepakking. Ze hadden het allemaal over de warmte. Net als de mensen in de winkels of op straat. Als je dat nu maar vaak genoeg herhaald krijg je vanzelf een rood hoofd. Wij vonden het wel meevallen, zeker als je fietst is er genoeg rijwind.
In Sugar City stonden vervallen houten huisjes. Deze schijnen tijdens de Tweede Wereldoorlog bedoeld te zijn om de in de USA wonende Japanners in op te sluiten. Ze waren bang dat ze hier gingen spioneren. Met de vele Duitsers die hier toen al woonden werd kennelijk niets gedaan.
In Olney Springs ontmoette ik het toonbeeld van Amerikaanse spirit. John zat in zijn rolstoel voor zijn winkeltje. Hij had een zwaar auto-ongeluk gehad. Werd onder andere geopereerd aan zijn hersenen. Hij nam zijn baseballcap af en liet graag de littekenen op zijn hoofd zien. Hij moest weer leren praten en zijn geheugen kwam langzaam weer terug. Hij zag in het rehabilitatiecentrum in Seatle veel slechtere gevallen. Hij bleef positief en vocht ervoor. Seatle is een smeltkroes van mensen uit alle landen. Geweldig vond hij dat. Hij kocht hier deze oude winkel op. Het eenvoudige winkeltje is nu een soort buurtcafé geworden. Veel kinderen en dorpsgenoten komen langs voor een praatje, WiFi en nemen wat te drinken. “En nu komen jullie TransAm fietsers allemaal langs mij winkel. Te gek is dat. Zoveel interessante mensen. Wil je nog wat ijs in je beker?” riep hij enthousiast.
We kwamen via de drukke snelweg in de grote stad Pueblo aan. Zochten een motel, omdat de andere adressen niet lukten. Om het afscheid met Jan Hendrik in te luiden gingen we samen uit eten en zochten een Ierse Pub op. Morgen gaat hij weer door en ik ga een weekje wat anders doen dan fietsen.
WillemFietst.nl 
Zet ze maar virtueel in n vaasje
Vera Vrijburg-Roukens
¢Ï 0641287878
LikeGeliked door 1 persoon
Leuke training voor het vervolg als je een weekje vrij hebt: probeer Pikes Peak eens. Goed als hoogtestage.
LikeLike
Ik zag de berg gisteren vanaf een ander berg liggen. Ze hebben daar ook races. Wie het snelste omhoog kan. Ik wil naar Moab en zie daarna wel weer.
LikeLike
Het ultieme positief denken. Zijn deze mensen erg goed in.
Overigens heeft Pueblo een duidelijk Spaanse uitstraling.
Geniet van die week vrij.
LikeLike
Ha en 500 mijl rijden naar Moab. Schitterend daar zowel Canyon land als de Arches. Het kan er wel heel heet zijn, maar daar ben je al aan gewend geraakt. Nog weer 150 mijl verder is Bryce Canyon; een wereldwonder op zich.
LikeLike
Ja, het was wel een eindje sturen vandaag. En het was heet. Maar in een auto met airco valt het mee. Morgen ga ik het Archespark bezoeken. En daarna weet ik het nog niet. In Bryce ben ik al geweest, maar daar is inderdaad ook schittert.
LikeLike