8 en 9 augustus Wie sind wieder da

Het regende zachtjes toen wij op het vliegveld stonden. Door een wereldwijde computerstoring bij Delta airlines waren al hun vluchten vertraagd of zelfs gecanceld. Het was net alsof de USA ons niet weg wilde laten gaan. Na drie uur vertraging steeg dan toch de Airbus 330 op van de natte startbaan. Na zo’n 10 uur vliegen sloten we onze geliefden op Schiphol weer in de armen. Een bijzonder moment. De drie maanden zaten er voor mij nu echt op en Freek was ruim 6 weken van de Nederlandse bodem weggeweest.

In het vliegtuig had ik mijn ogen gesloten en zag ik de beelden aan mij voorbij flitsen. The White House, de Appalachen in de regen, de vriendelijke Ozarks, de hitte en de vlaktes in Kansas, de schitterende passen in de Rockies, de prachtige kust van Oregon. Wat een geweldig, fascinerend en mooi land. Maar ook de bijzondere mensen: Andy, de man die een banaan met schil en al opat. Of John, die in zijn rolstoel zat na een zwaar ongeval en een al positiviteit uitstraalde. De nichten, de mede TransAm’ers waarmee we samen fietsten: Jan Hendrik, Michael, Rens, Kaley, Sharol en anderen. De gastvrijheid, vriendelijkheid en behulpzaamheid, maar ook soms de lompheid en kortzichtigheid van ‘de Amerikaan’.

Ik, en Freek ook(!), hebben zo genoten van deze fietsreis. Wat kan je toch met weinig zorgen, geld en spullen geweldige dingen zien en intens beleven. Drie maanden is een hele tijd, maar voor mij is het zo snel gegaan. Elke dag was weer anders, elke dag weer nieuwe mensen en indrukken.

Dit was het laatste blog, ga het missen. Ik ben nog niet eens door alle onderwerpen heen, er valt nog zoveel te schijven. We hebben gemerkt dat veel mensen met ons hebben meegeleefd en gebeden. Dat heeft ons goed gedaan. Dank hiervoor.

Er komt nog extra een pagina op deze site met ‘Tips & Tricks’ voor de echte die-hard die zich ook eens willen wagen aan een fietsavontuur.

Dan als laatste, voor alle bloglezers: Wie ons weer in levende lijve wil zien. We houden een Meet & Greet op donderdagavond 11 augustus vanaf 20:30 uur aan de Summercanal 18 In Pants on Longdike. Be there!
– Free drinks
– Free hamburger

Hoewel: Life is not measured bij the number of breaths we take, but by the places and moments that take our breath away.

De fietsen demonteren op het vliegveld

7 en 8 augustus This Could Be The Last Time

Deze laatste twee dagen stonden in het teken van het afronden van de reis. De spullen moesten ‘omgepakt’ worden. Ook inpakspullen gekocht om de fiets (hopelijk) heel weer in Nederland te krijgen.

We bezochten downtown Portland. Het is een gezellige stad. Niet dat er veel bijzonders te zien is, maar er hangt een goede sfeer. Bij de rivier is een prettig park, waar een piano staat, waar spontaan mensen op gaan spelen. Er zijn optredens door de stad. De stad heeft ook een goed voetbalelftal: ‘The Portland Timbers’ en spelen meestal om kampioenschap van de USA. Dus voor hier geen kattepis. Het stadion is klein, maar ziet er knus uit. Voetbal heet hier overigens: soccer. Als je het hier over voetbal hebt, dan is het American football. 

Er lopen veel jonge, hippe mensen, gays en lesbo’s die dat graag willen laten zien: “Ik had al een baard voordat het hip werd’. Ook zijn er billboards en stickers: “Keep Portland weird”. Maar er zijn ook veel daklozen in de stad. Je ziet veel tentjes, kartonnen dozen in parkjes en onder bruggen. Een groot probleem in de stad. Door de liberale opvattingen werkt dit als een soort magneet voor deze mensen. We merkten daarmee ook weer de keerzijde van de stad. Daklozen of niet, maar twee bidons werden van de fiets gestolen.

Fietser Rens ontmoeten we ook weer, na een paar weken. Hij vliegt dinsdag naar huis. We aten samen bij een goed lopend Mexicaans tentje, met bijpassende muziek en hadden een hoop te bepraten.

Het afscheidsdiner kregen we van Catharina en Keith aangeboden, die in Portland wonen en eerder naar huis kwamen vanuit het vakantiehuis in Manzanita. Ze pikten ons op bij ‘ons’ huis. We reden naar een steakhouse met zeer goede steak. Het tweede toetje bestond nog aan de tweede attractie van Oregon: Multnohma watervallen, net buiten Portland. Deze wilde we nog bezoeken, maar dit kostte te veel tijd op het fietsje. Daarnaast zagen we vanaf een uitzichtpunt ‘Portland by night’. Een waardig afscheid van deze stad. Nog een nachtje slapen en dan, dan weer terug naar huis. 

Overigens, voor alle bloglezers: Wie ons weer in levende lijve wil zien. We houden een Meet & Greet op donderdagavond 11 augustus vanaf 20:30 uur aan de Summercanal 18 In Pants on Longdike. Be there!
– Free drinks
– Free hamburger

Voor vragen en antwoorden kijk op de speciale pagina!

Een echte voetbalfan van Portland Timbers. Nog een nachtje slapen bij het stadion en de wedstijd begint!

Ons huisje

Het Amsterdamse witte fietsenplan in verbeterde versie

5 Augustus Voor de wind

Het zat vandaag ontzettend mee. Niet dat het andere dagen zo slecht gaat, maar vandaag zit het extra mee. Allereerst was Freek op tijd zijn bed uit. De tent en het grondzeil waren droog en lessie van gisteravond, wat ik als ontbijt verorberde, smaakte ook koud verrassend goed.
We begonnen meteen met een puike afdaling naar Rainier (onthoudt die naam). Het plaatsje ligt aan de Colombia rivier en heeft ook een enorme brug, net als Astoria. Er zijn hier een aantal grote zagerijen. Het hout gaat aan boord van grote zeeschepen, die hier aanmeren.

We reden voor de wind richting Portland. Het ging hard, want het waaide flink. Als er dan toch iets wat minder mag zijn, dan was het de drukke weg, die vrij snel over ging naar een vierbaans snelweg.

Portland is een groene en ruime stad. Veel bomen en brede wegen. Het voelt goed aan. Volgens Amerikanen een ‘Liberal city’ een stad waar veel kan, wat strikte Amerikanen niet wensen. Daarnaast is het een van de meest fietsvriendelijke steden. Met veel fietsstroken. We reden eerst maar naar het vliegveld. Volgens de angstberichten was er geen fietsdoos te krijgen op het vliegveld. Na wat rondvragen op het overzichtelijke vliegveld bleek de ‘bikebox’ wel bij een andere luchtvaartmaatschappij te koop te zijn. Dit is heel prettig en scheelt een hoop gedoe. Zo kunnen we maandag simpelweg naar het vliegveld peddelen, de fiets daar uit elkaar halen, in de doos doen en inchecken. 

Een overnachting hadden we geregeld via Warmshowers. De bewoners zijn op fietsvakantie in Duitsland, maar we mochten in de achtertuin wel onze tent opzetten. Geen probleem. Bij aankomst bleek zoon Erik thuis te zijn. Een leuke, wat vage, gast die ons wegwijs maakte in het huis. “Als je wat nodig hebt uit de koelkast, gewoon pakken”. Hij moest het weekend weg met een stel vrienden en we kregen de sleutel van het huis! De tenten zetten we in de achtertuin op. Zijn vriendin Emma kwam ook nog langs. Ze bleek Nederlands bloed te hebben: van Halsema ut Groningen, waar ze nog veel familie had en die ze verleden jaar had bezocht. Ze wilde daarom graag Nederlands leren.

Oja, Rainier. We dronken met Erik een blikje Rainier bier. Zo was de dag weer rond.

We hebben een speciale pagina gemaakt met vragen en antwoorden over de reis. Kijk bij het menu.
Heb je nog een vraag? Stuur een reactie. 

De opgeruimde keuken!

Onze maat Erik

4 Augustus Onderweg op de Lewis and Clarktrail

Het bijzondere is dat de Verenigde Staten ongeveer als enige land ter wereld nog het imperiale meetstelsel heeft. Afstanden zijn in mijlen, inhoudsmaten in pints, temperatuur in Farhenheit en gewichten in pounds. In de supermarkten blijft het gokken, maar met name de afstanden is het de hele dag: ‘rekenen je eh rot’. Op de routekaart staan namelijk mijlen, maar hoeveel kilometer moeten we nu nog? Een mijl is 1,61 km en dat rekent ook niet echt makkelijk. Begin van de jaren 70 is een serieuze poging gedaan om ook het metrische stelsel toe te passen. Maar dat is niet doorgevoerd. Men was kennelijk te druk bezig om Nixon af te zetten als president.

Wij reden weer terug van Washington naar Oregon over de 7 kilometer (4,35 mile) lange Astoriabrug. En doken daarna in onze favoriete koffietent om een slaapplaatsen te regelen voor de eindbestemming Portland. We fietsten daarna langs de Colombia rivier over de Lewis and Clarktrail. De weg was best mooi, maar helaas weer erg druk. Het is weer bossig, met landbouw, een enkel stadjeen licht heuvelig. Je geniet toch minder, wanneer het verkeer langs je raast. Gelukkig ging de route ook langs rustiger wegen, waarbij je weer naast elkaar kan fietsen. Het werd steeds warmer toen we meer het binnenland in reden. We reden tot aan Rainier en zette de tent op een fraai gelegen camping. Freek ritselde voor zichzelf een hamburger, toen hij bij een Highschool wat drinken wilde kopen voor bij het avondeten. Hij bleek in de rij te staan voor een schoolmaaltijd.

Vele Amerikanen bezitten meerdere auto’s. Een voor de man, een voor moeder de vrouw, een voor ieder kind boven de 16 en dan vaak ook nog een pick-up truck. Deze laatste schijnt onmisbaar te zijn voor het onderhouden van de tuin, het vervoeren van de grasmaaier en de caravan. Het is echt een mannending, zo’n truck. Dikke, hoge wielen, een zware 8 cilindermotor van minstens 5,7 liter en een zwaar grommend geluid. Wanneer je bij het stoplicht optrekt ben je al een gallon (3,78 liter) kwijt. Ik ben misschien jaloers op deze monsters en ga er een bestellen. Wij hebben thuis ook een flinke achtertuin en een (hand)grasmaaier. En niet alles past in het Daihatsu’tje. Dus zie je me straks in Langedijk rondrijden in een Toyota Tacoma SRS V6: niet schrikken. Nu alleen nog even informeren of er ook een elektrische variant is.

Houtboten op de Columbia rivier

Schat, ik vind deze rode wel leuk. Jij ook?

3 Augustus De laatste officiële miles

Duurzame energie moet je hier met een spaarlampje zoeken. Zonnepanelen ben ik nauwelijks tegengekomen en een windmolen is ook een zeldzaamheid. Het potentieel is enorm. De vlaktes in Wyoming, waar wij flinke tegenwind hadden, lijken uitermate geschikt voor windenergie. Ook Kansas leent zich hier prima voor. Maar de steenkolen en het schaliegas zijn goedkoop en de belangen van de fossiele industrie lijken bij de politici in goede handen. Immers: Wiens brood men eet, diens mond men spreekt.

Deze dag werden de laatste kilometers van de kaart gefietst. Aan de reacties te lezen denkt iedereen dat we er al zijn, maar Astoria is toch echt pas het eindpunt van de TransAm. Maar voordat het zo ver was namen we vanmorgen, niet al te vroeg afscheid van de complete familie Dieringer, waarvan een deel nog in pyjama rondbanjerde. Het was een leuk en luxe verblijf geweest. Nu maar weer aan de bak. De tocht langs de kust werd hoofdzakelijk verreden langs de drukke Highway 101. Waar we nog even lekker op de pedalen moesten om wat hoogtemeters te maken. De kust blijft mooi, al kwamen we ook door een aantal Egmond aan Zeeën. Eenmaal van de kust af reden we over de rustige en fraaie Lewis & Clarkroad. Vernoemd naar de beide ontdekkingsreizigers, die het Westen in kaart hebben gebracht. Niet alleen de wegen, maar ook de school, restaurant, fitnesshal, boerderij, enzovoort, enzovoort wordt naar ze vernoemd in heel Oregon.

In Astoria stopten we bij het Colombia rivier en Maritieme museum. Het officiële einde. Daarna reden we over een filmische brug naar de overkant van de Columbiarivier voor een camping. Die onlangs genomineerd is voor lelijkste RV-park van de staat Washington. Een terechte nominatie wat ons betreft. Bijna in een drukke weg gelegen en vol met bouwvallige caravans die hier langzaam wegrotten en een vies badhok. Washington overigens is weer een nieuwe staat die we nu nog even meepakken.

Op de camping sprak ik met Manuel, een oudere man van Peutoricaanse afkomst. Hij woonde hier een paar maanden per jaar in zijn rommelige caravan samen met Boogie zijn katje, die hem overal volgde. Victor, een wat schuwe Mexicaan woonde ook bij hem. Zo deelden ze samen de kosten. Manuel werkte in Astoria in een visconservenfabriek. Een aardige vent die ons een blikje Budweiser aanbood, waar we geen nee tegen zeiden. Hij zuchtte toen hij over zijn vrouw begon. Ze waren nog wel getrouwd, maar hij zag haar weinig. Geen sex meer. Het ging altijd over geld met haar.

1 en 2 Augustus Nog een nicht

America is een asociaal land vol met met sociale mensen. Het is hier: “Ieder voor zich en God voor ons allen”. Van de overheid hoef je niet veel te verwachten. Als je ziek bent moet je het zelf maar uitzoeken. Ziektekostenverzekeringspremies (goed Scrabblewoord) zijn zoals eerder geschreven, erg hoog en lang niet alles is gedekt. Moet je geopereerd worden kan je zelf nog eens een eigen risico van duizenden dollars betalen. Hierdoor zijn veel mensen niet of slecht verzekerd. President Obama heeft een poging gedaan om te zorgen voor een algehele ziektenkostenverzekering. Maar de Republikeinse partij heeft dit met succes grotendeels tegengehouden. Opmerkelijk. Deze partij is namelijk erg tegen abortus. En baseert dit op christelijke waarden. Maar er gaan in dit land meer mensen dood, omdat er geen goede toegankelijke gezondheidszorg is dan dat er abortussen worden gepleegd. En dat is wel christelijk? Het gaat namelijk niet over christelijke waarden, maar over geld. Men wil niet betalen voor goede gezondheidszorg en vertrouwd de overheid niet. “Die zwarten profiteren er alleen maar van” Tegen abortus zijn kost geen geld. Het is ook telkens weer inzet van de verkiezingen. De Republikeinen zijn tegen abortus, de Democraten voor. Maar ook wanneer de Republikeinen aan de macht zijn is de wet op het recht van abortus nooit gewijzigd. Het is slechts een middel om stemmen te trekken. 

We verlieten luid zwaaiend het huis van de familie Long en reden opnieuw langs de ijsfabriek, verder langs de prachtige kust. Het was jammer dat dit zo’n drukke weg is. Maar wel weer een fraaie, doch korte rit. Aan de kust is het fris. Was het een paar dagen gelden in Salem nog 38 graden, nu kwam het kwik niet hoger 18 graden. We reden met de windjacks aan.

In het toeristische kustplaatsje Manzanita, met een mooi strand, had een andere nicht van mij: Catharina een luxe huis gehuurd. Ze was hier met haar man Keith en hun twee jonge kids. Ook deze nicht had ik een derde van een eeuw niet meer gezien. We bleven een extra dag en het was gezellig. Keith had zijn de beste spaghettisaus van zijn leven gemaakt en we hadden het hier goed.  De extra dag werd deels nuttig besteed. Even een wasje draaien, de derde gebroken spaak repareren en Freek plakte zijn tweede lekke band.

Het strand bij Manzanita

Nicht Catharina

31 Juli Lady’s and gentleman… The smelling breaths!!!

Daar stonden we dan in een van de vele kamers van het immens grote huis in Tillamook. Freek met een gitaar en ik met een cello (!) We gaven samen met de dochter en een stel kleinkinderen van tandarts Long een concert voor de overige familieleden, met onze net opgerichte band: The smelling breaths. Onthoudt die naam, daar gaat u meer van horen. De zeer getalenteerde muzikale dochter Lanessa studeert aan The school of Arts in LA had twee songs geschreven: Misunderstood. Een lied over de naam Freek, hoe je die naam wel goed uitspreekt en een heus familie Longlied. Luid applaus was ons deel. We belanden hier doordat Freek werd aangesproken bij de, hier zeer bekende, Tillamook kaas- en ijsfabriek. We kregen daar een heerlijk ijsje van de gastvrije moeder en op de vraag waar we vanavond zouden verblijven hadden we geantwoord: “Dat weten we nog niet”. We werden meteen uitgenodigd om onze tent in hun tuin op te zetten. Zo gezegd, zo gedaan. Na een prima douche werden verse pizza’s en salades gemaakt en konden we aanschuiven. Het werd een geheel onverwachte top-avond. Met muziek, politieke gesprekken en theater. Een plek om niet snel te vergeten. 

Eerder die dag hadden kwamen we uitgeslapen de tent uit en begonnen, nog later dan anders, aan onze korte rit langs de kust. We hebben wat tijd over, want over een week hoeven we pas in Portland te zijn. Onderweg werden we verrast door een afgesloten weg. We zouden zo’n 10 km terug moeten fietsen. We besloten het erop te wagen en de blokkade te omzeilen. Het bleek een goede keuze. Op wat slechte stukken na was het goed te doen. Een bijkomend voordeel: geen auto’s. Een hert keek ons diep in de ogen, met een blik van: “Wat moeten jullie hier?” en maakte zich snel uit de voeten.

De kust is werkelijk geweldig mooi. Wat een prachtige uitzichten op de stranden, rotsen, baaitjes en bossen. Ook de inhammen en de getijden maken het bijzonder. Dit is zeker een van de hoogtepunten van de reis.

“Alles mee?” Die vraag stellen we ons zelf telkens weer als we vertrekken van de camping of na een stop. De plek waar we verbleven wordt aan een laatste blik onderworpen en dan vertrekken we echt. Ondanks deze voorzorgsmaatregel ben ik al een bord, vork, waslijntje en diverse etenswaren vergeten. Nu maar hopen dat we ons gezond verstand niet ergens laten liggen.

Een deel van de familie Long met vader op de trombone