Juli 2018
Vol goede zin fietsten we volgepakt van camping Nyrop bij Helsinggør in Denemarken, zoon Thijs, vrouw Marja en ik. Het witte bestelbusje van zwager Evert achterlatend. De veerpont bracht ons in 20 minuten naar de overkant; Helsingborg, Zweden. Een ruime twee weken fietsen door een zonovergoten en erg droog Zweden was het vooruitzicht. We volgden zoveel mogelijk het geheel bewegwijzerde fietsknooppunten netwerk van de Sverigeleden. Alleen de afstanden tussen de knooppunten zijn net even wat groter dan in Nederland; van 30 tot 350 km. Nadat we Helsingborg achter ons lieten reden we door glooiende akkerlanden met graan, mais en suikerbieten. Boerderijen, kasteeltjes, landhuizen en gezellig ogende houten huizen in de bekende kleuren rood, geel, grijs en af toe een vrolijke blauwe. Dit was de reden dat we ooit hadden gekozen voor het bouwen van een houten huis. We reden door kleine dorpjes, waar je weinig mensen zag en kwamen steeds verder in het steeds legere bos- en merengebied. De stevige wind blies ons vooruit. Fietsen was vrij eenvoudig, maar campings waren lastiger te vinden in het binnenland. We moesten soms meer fietsen dan we hoopten en kwamen hierdoor regelmatig op, weliswaar goed berijdbare, fraaie gravelwegen. Met een offline kaart op de telefoon was het lastig om te verdwalen. De campings zijn prima geoutilleerd. Kookgelegenheden met waterkokers, magnetrons, ovens en picknickbanken. Zo bleef de roetige benzinebrander meestal in de tas. Scheelde weer zwarte pannen.
WK voetbal
Vastbesloten om de kwartfinale op het WK in Rusland tussen Zweden en Engeland te zien, met een duidelijke voorkeur voor Zweden, deels in ons eigen belang. Humle Sverige! Alleen een plek om te kijken is best lastig in dit dunbevolkte land. Het dreigde bijna te mislukken, totdat we in een gehucht open tenten met lange tafels en op de kop van de tafel televisieschermen zagen. Het bleek voor een besloten(!) dorpsfeest. Na enig aandringen, de stugge Zweden zijn niet bepaald het meest joviale volk, mochten we de wedstrijd zien. Enkelen droegen het knalgele voetbalshirt, op de rug bekende namen als Toivonnen en Berg. Maar de meeste feestgangers druppelden pas in de tweede helft de tenten binnen. Ze waren totaal niet geïnteresseerd in de verrichtingen van hun nationale voetbalhelden, die vochten voor lijfsbehoud. Bij de eerste tegengoal werd alleen omgekeken omdat wij een kreet slaakten. Vlak voor het einde vroeg de organisator: “Zeg hoe lang duurt het eigenlijk nog, we willen beginnen…”. Zweden ging met 2-0 onderuit en Engeland ging door. Gelukkig geen verlenging voor het feestcomité. Anders liep het feestprogramma helemaal in de soep.
Vluchtelingen
De Zweden mogen dan wat stug en afstandelijk zijn. De Syrische vluchtelingen in Lessebo waren dat bepaald niet. We kregen cola aangeboden bij de opgeheven camping aan een fraai meer. Ze waren minder te spreken over de ‘racistische’ Zweden. Hoewel ze goed werden opgevangen. Het werd een bijzonder gesprek met mannen die het liefst naar hun vaderland terugkeerden. Het viel ons al eerder op dat er in plaatsjes van enige omvang vluchtelingen zijn. Met name Syriërs en mensen uit Eritrea.
Öland
De tocht ging via het aardige Kalmar en een veerpont naar het langwerpige eiland Öland. Het vakantie-eiland in de Oostzee. Naast de vele Zweedse toeristen ook bijzondere natuur met rotsen, jeneverbesstruiken, gekke windmolentjes en zandstranden. We bleven een dagje luieren op een camping aan de kalme zee en ik verbrandde genadeloos tijdens een potje klaverjassen. Op deze camping konden we de halve finales van het WK bekijken. Tot genoegen van de aanwezige Zweden strandde Engeland in de halve finale, zelfs een applausje na afloop. Met windkracht 5 op de twee en een half uur durende boottocht voeren we terug naar Oskarshamm op het vastenland. Hoewel de lucht strakblauw was, werd Thijs licht groen van de zeeziekte.
De boswachter
Mijn verjaardag konden we zowaar vieren in een veredelde snackbar met falafel, pizza en schnitzel. Deze lelijke tenten zie je in de grotere dorpen. Ze worden vaak geleidt door allochtonen. Bij de eenvoudige Vildtcamping kwam’s avonds de boswachter aanrijden in zijn stoere Volvo jeep uit 1962, om de campingcenten te innen. Een karaktervolle kop en flinke baard, alsof hij van net van een filmset was weggereden. Erg leuk allemaal, maar deze camping beschikte niet over een TV en zo misten we de WK-finale tussen Frankrijk en Kroatië.
Duur?
Bij een restaurant op een kleine camping bestelde we een twee biertjes, deze bleken duurder dan de hele overnachting. Boodschappen in Zweden zijn iets duurder dan in Nederland, alleen alcoholische dranken zijn echt prijzig. De campingprijzen verschillen nogal van €10 tot €30. Bij veel campings heb je een Zweedse campingkaart nodig, die koop je op een camping of online. Je zet de app op je smartphone en op de camping scannen ze de QR-code. Zo weten ze meteen alles van je…
Kattegatleden
Vanuit het binnenland reden we via een prachtige route over een oud spoorlijntje naar Ullared. Dit stadje bestaat uit wat huizen en het waanzinnige grote outletcentrum van Gekås. Zoals de naam al vermoed is het ook een groot gekkenhuis van shoppende mensen met tassen en karrenvrachten vol nieuwe spullen. Niet veel later kwamen we aan de vlakke westkust aan het Kattegat in de buurt van Varberg. We kwamen op de Kattegatleden, die volgens aankondigingen was uitgeroepen tot mooiste Europese fietsroute van 2018. Wie dat bedacht heeft zelf weinig gefietst. Zal wel iets commercieels zijn. Het was duidelijk niet de mooiste, wel by far de drukste. Weliswaar met veel fietspaden, maar wel erg vaak langs de provinciale weg of de snelweg E20. Daarnaast reden we langs het ene na het ander vakantiehuisjespark, alsof elke Zweed hier een buitenhuisje heeft. Gelukkig waren er ook fraaie stranden, rotsen en haventjes. En we zagen, bijna voor het eerst, veel andere fietsers met lichte bepakking. De PR voor de Kattegatleden had goed gewerkt. Omdat we deze route wat minder vonden reden we sneller en zo kwamen we eerder terug bij de auto in Denemarken, met 1403 km op de teller.
Kopenhagen
Als toetje op de zoete Zweedse taart deden we nog het relaxte en gezellige Kopenhagen aan. Mooie oude gebouwen, paleizen, kerken, de beroemde zeemeermin, de Nyhavn, het operagebouw en de alternatieve eetmarkt Reffen. De fiets is toch een prima middel om een stad te ontdekken. Na dit toetje reden we nog door naar het eiland Møn waar we de beroemde en fraaie witte krijtrotsen van het eiland met een bezoek vereerden.
Fietsland Zweden
Zweden is een prettig en redelijk eenvoudig land om te befietsen. Het is licht heuvelachtig. We volgden de Sverigeleden. Dit fietsnetwerk is goed te volgen en volgt de kleinere en rustige wegen. Maar er zijn ook niet zo veel wegen en dat zit je snel op doorgaande wegen, die over het algemeen vrij rustig zijn. Ook buiten de route om zijn de wegen rustig en goed te fietsen. Ook de vele gravelwegen zijn vaak goed te fietsen en een stuk meer in de natuur. Er zijn meer doorgaande en bewegwijzerde fietsroutes.
De voorzieningen zijn goed. Supermarktjes en dergelijke. Maar daarentegen weinig restaurants en koffietenten. Het is ook wel eens zoeken naar een camping. Wildkamperen mag ook, als je dit wilt. Wij hadden erg fraai droog weer. Dat is ook wel eens anders. Meer naar het noorden kan het wel eens saaier en veel leger worden. Veel bos en meertjes en minder voorzieningen. Zuid-Zweden is afwisselender met bos, strand, eilanden en soms een stadje. Andere fietsers hebben we niet veel ontmoet. Een Duits gezin, een Deen die graag analoog op papieren kaarten reed en nogal eens verdwaalde. Een Zwitserse met een hele fraaie fiets en een Amerikaan die zijn land was ontvlucht. Alleen langs de Kattegatleden waren veel fietsers die hotels boven campings prefereerden.
WillemFietst.nl 