Wat bezielt iemand om te gaan fietsen en dan nog wel in een land waar fietsers vreemd worden aangekeken. Je kan toch ook de auto pakken?
Het is een wonderlijk mix van een droom, avontuur, prestatiedrang, ego, eenvoud, ontspullen, natuur, uitdaging, midlife-crisis, Is dit alles – gefühl, afzien, nieuwe dingen, mensen, ervaringen, schoonheid, stilte…
Op de fiets trekt de wereld langzaam aan je voorbij, je voelt de warmte, koude, regen op je huid en wind om je oren. Het is onthaasten, vrijheid. Alleen met fiets en tentje ontdek je dat je ook gelukkig kunt zijn met weinig spullen. Alles wat op je fietst pas is wat je hebt. Met een paar kleren, tent en brandertje. En wat heb je meer nodig? Je ziet de schoonheid en de lelijkheid van een land. Je ontdekt nieuwe dingen, mensen, bossen, meren, dorpen en steden. Als je in de auto zit ben je er in een flits voorbij, maar op de fiets ruik je de bloemen of de stank van varkens. Het is een heerlijk tempo. Niet te snel, niet te langzaam.
Maar waarom de Verenigde Staten?
Europa kan altijd en mijn idee om een keer naar Jerusalem te fietsen staat nu bijna gelijk aan zelfmoord. The USA. Het land van de onbegrensde mogelijkheden. Het land waar een grootste deel van mijn familie woont. Het land van uitersten.
Ik weet nog dat in 1976 de eerste Bikecentennial werd gefietst. Ik was als jochie onder de indruk. Een fietstocht van kust naar kust ter ere van het 200 jarige bestaan van de Verenigde Staten. Een groep Nederlanders fietsten ook mee. In zes weken reden ze de tocht. Het land en deze tocht heeft me altijd al gefascineerd. Wat zou het gaaf zijn… In 2010 deden we als gezin ook een kust tot kustroute van Florida van San Fransisco, maar toen met een luxe camper. Ook in 6 weken, overigens. En nu dus fiets ik zelf de Bikecentennial, die ze tot de TransAmerica Trail hebben omgedoopt.
WillemFietst.nl 