28 juni De Hoosierpass en trapperellende

De Hoosierpass is 3518 m hoog en de hoogste pas van deze fietstocht. Voor de middag stond ik te glimmen van zweet en lichte trots bij het bordje op de top. Onderweg kwam ik twee ‘oudere’ fietsers tegen die in de veronderstelling waren dat je het laatste stuk moest lopen. De tocht er naar toe was weer van grote schoonheid. Een hoogvlakte omringt door bergen met wat flarden sneeuw en een snelstromend riviertje met ijskoud water die haar weg vindt door de hoogvlakte. Na de pas was het heerlijk dalen, totdat ik een slagje in mijn achterwiel ontdekte. Oei, een gebroken spaak. Ik kwam nu door het prachtig gelegen luxe ski-oord Breckenbridge vol vertier, winkels, restaurants, fietsenverhuur en ander vermaak. Er was zelfs een kilometerslang vrijliggend fietspad, die druk bereden werd met gelegenheidsfietsers.

Ik ben al een vele jaren fan van de TeVa sandaal. Een geweldige ‘uitvinding’ van de Grand Canyon gids in 1984. Hij wilde een rivier overteken tijdens een tracking, maar had geen goed schoeisel. Hij maakte van een stuk autoband en een paar stukjes touw een sandaal. Dat was het begin van TeVa. Tijdens een fietsvakantie zijn ze ideaal. Ze zitten goed, zowel met fietsen als met lopen. Bij regen drogen ze snel weer op en je loopt zo door een riviertje of wanneer je gaat zwemmen in een meertje. Modieus? Dat dan weer niet. Hoewel, met een witte tennissok zijn ze tijdloos.

Freek had intussen heel andere problemen aan zijn fiets hangen. De trappers waren niet goed gemonteerd en daardoor kon hij niet verder. Maar, ik heb het al eerder geschreven, Amerikanen zijn vriendelijk en vaak behulpzaam. De mensen van zijn komende overnachtingsadres 40 km verderop pikten hem bij een benzinestation op, brachten hem naar een fietsenmaker en als dat nog niet genoeg was gingen ze nog met hem uiteten. Ik probeerde vanuit van het aardige ski- en toeristenplaatsje Frisco, 140 km verderop wat te organiseren, maar dat bleek hierdoor niet nodig te zijn.

Door deze perikelen had ik geen camping. Omdat de drie campings in Frisco niet over Wifi (en douches) beschikten, zat gezellig op de stoep van het Visitorscentre met WiFi-bereik. Het werd al schemerig toen ik wegfietste van Mainstreet. Een jongen in een auto passeerde mij. “He, wil je een stuk pizza?” Nou, ja waarom niet. Hij stopte en vertelde dat hij veel teveel pizza had voor hem en zijn vriendin, vanwege een een aanbieding. Ik kreeg een flink stuk. Daarna reed ik een stukje de stad uit en prikte mijn tent vlak bij het stuwmeer. Een camping zonder voorzieningen had niet veel meer te bieden dan deze ruime plek. De nachtelijke stilte werd slechts verstoort door het lichte geraas van Interstate 70 aan de andere kant van het meer.