29 Juni Kijk eens wie we daar hebben zeg!

Het werd voor mij een eenvoudig dagje. Een paar kilometer langs het fraai gelegen stuwmeer fietsen en wachten totdat Freek over highway 6 zou arriveren. Ik deed daarom wat boodschappen en klusjes, zoals het vervangen van de kapotte spaak en kreeg het slagje bijna uit het achterwiel.

In Siverthorn deed ik boodschappen in een Target. Dit is net als de Walmart een megawinkel, waar ze bijna alles verkopen. Van paprikachips tot rugzakken en van geweren tot de iWatch. Deze winkels staan iets buiten de stad, op goedkope grond. En hebben vaak de winkels aan de Mainstreet en Broadway weggeconcurreerd. Hierdoor is er van de meestal enige leuke straat in een dorp of stad niet veel meer over dan lege verpauperde winkels en een enkele drankwinkel. Hetzelfde zie je in Frankrijk, waar de Supermarche’s de Kroon supermarkt van het Havenplein af concurreert.

Terwijl ik hierover wat mijmer blijkt Freek intussen een nog hogere pas over te steken dan waar ik gisteren zo stoer over schreef: de Lovelandpass van 3655 m. Het werd dus een zware rit voor hem. De hele dag klimmen. Maar de bergen met sneeuw en de uitzichten maakten veel goed.

Terwijl ik rustig onder een overkapping zat te lezen stond Freek opeens naast me. Huh?! Een geweldig moment om elkaar weer te zien. “En wat ging er door je heen”, vroeg de verslaggever en duwde een microfoon onder mijn neus: ” Eh, tja, nou eh, een bijzonder moment natuurlijk. Daar stond hij opeens voor me. Zomaar in Silverthorne. Maar ook een gevoel van opluchting. Hij had het h’m geflikt, met al die tegenslagen”.h
We dronken wat bij de Starbucks en douchten bij het recreatiecentrum. Een soort grote sportschool met zwembad en kinderopvang. Daarna fietsten we de stad uit naar een simpele camping (ze hebben hier niet anders) en hadden veel te bepraten.

De fiets van Freek op weg naar de fietsenmaker