#3 – Buien ontwijken

25-26 mei.
Noorwegen, Zweden en ook Denemarken voeren geen euro’s, maar Kronen. Je voelt je hierdoor pas echt in het buitenland. Tien Kronen is net iets minder waard dan een euro. Dat rekent wel zo makkelijk. De Noorse Kroon is iets meer waard dan de Zweedse variant. Voorlopig blijft de stapel gepinde Noorse Kronen in de tas. Plastic geld is hier, net als bij ons de norm.

Was gisteren de campingeigenaar in geen velden of wegen te bekennen, nu leek het erop dat we zonder te mogen betalen konden vertrekken. Nog net voordat we het hek uitfietsten kwam hij toch aangereden.

De hele dag was het schuilen en buien ontwijken. Ondertussen zakte ook de temperatuur tot rond de 10 graden. Het was wel een stuk rustiger en prettiger fietsen, veel minder vrachtverkeer en landbouw maakte meer plaats voor bos en meren. De kilometers regen zich redelijk gemakkelijk aaneen. In een kleine dorpswinkel kreeg Marja de bekende vraag waar we vandaan kwamen, daarna kwam de voetbal aan de orde. Toen Marja vertelde dat we onderweg waren richting de Noordkaap vielen de ogen bijna uit de kassen van de kassier. Dat was niet voor het eerst dat we voor gek zijn verklaard.

We verlieten het asfalt en pakte een prachtige gravelroute door het natuurgebied bij Gue Finnskog. Geen mens te bekennen op de steeds slechter wordende paden. Onderwijl kregen we een dikke bui met hagel. We bleven droog onder het grondzeiltje van de tent.

Een prachtplek
Om 19.00 uur vonden we het wel welletjes geweest. We zagen een hut en een schuur een stukje van de weg. De hut bleek open en had vier bedden, een tafel en een houtkachel. “Een mooie plek voor vannacht” zei ik en schopte een dooie muis onder het bed. “Er zijn hier muizen” zei Marja. “Waar dan?” Ze wees op de andere twee verdroogde exemplaren, die ik zo snel niet gezien had. Ik werkte met bezem en blik de muizen naar buiten en we kookten een maaltje. Voor de zekerheid sliepen we maar buiten in de tent.

Eland
De volgende dag was het frisjes, maar gelukkig droog, al leek het elk moment te kunnen regenen. Wederom een mooie rit door bossen, langs meren, schattige houten huizen en af en toe een houten kerkje. Opeens zagen we, net voordat we Zweden binnen fietste, een eland, maar zij zag ons ook en maakte zich rap uit de voeten, nog voordat we de camera uit de stuurtas kregen. Elanden zijn erg grote rendieren die familie zijn van herten. Mannetjes kunnen wel twee meter hoog zijn, bijna 3 meter lang en zijn vaak voorzien een indrukwekkend gewei. Vrouwtjes daarentegen zijn wat kleiner en geweiloos. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat we deze beesten nog wel vaker tegenkomen.

De sterrencamping
Aan het einde van de middag belanden we als enige gasten op de uitgestorven, troosteloze camping, die sterk op de eigenaresse leek; oud, smoezelig en doorleeft. Het badhok stonk en de douche gaf een lauwe straal. De vrouw kreeg de boiler gelukkig weer aan de praat en schuifelde weg. Terwijl het de hele avond regende, zaten wij droog en warm in het campingkeukentje.

Lunchtime

Een riviertje oversteken

De prachtige natuur

De comfortabele hut

De hut met externe slaapgelegenheid

Een Noors houten kerkje