#13 – Klein fietsersleed en andere hoogtepunten

7 – 11 juli

In heel Scandinavië heb je recht op vrije toegang in de natuur. Het zogenaamde ‘Allemansrecht’. Dit recht is gebaseerd op respect voor het landschap en de bezoeker moet altijd rekening houden met de boeren, landeigenaars, andere gebruikers en het milieu. Je mag hierdoor bijna overal je tentje opzetten. Sommige fietsers en hikers doen bijna niet anders. Zeker ook omdat je het water uit beekjes veelal zonder waterfilter kunt drinken. We kamperen ook wel eens in de bush bush, maar met kou en regen is een hete douche en een verwarmde keuken op campings erg aangenaam.

Waterval
Op de zoveelste regendag op rij besloten we om weer op de trouwe Gudereit te stappen. Het leek aanvankelijk een goede keuze. Af en toe droge perioden en een fraaie weg. Tot de laatste grote klim. Een tegenligger riep al cynisch naar ons: “Enjoy, the climb”. Het begon hard te waaien en de regen sloeg in ons gezicht, hoe hoger we kwamen hoe mistiger het werd. We zagen weinig meer. Op de weg ontstond spontaan een riviertje en dan komt toch het moment dat de regenpakken doorlekken. Bepaald geen fijn gevoel. Ik begon spontaan Lee Towers na te zingen: “I can see clearly now, the rain has gone…” Is dit zielig genoeg voor onze bloglezers? “Nee”, zei Marja: “Het was ook nog hartstikke koud, zodat ik niet kon schakelen”. Langdurige regen is voor fietsers en hikers dubbel vervelend, maar je doet er zo weinig aan.

De omgeving blijft erg fraai. De ruige hoge bergen, watervalletjes, beekjes, bossen en meren. We hoppen met de ferry’s van het ene eiland naar het andere en komen meer in de bewoonde wereld. De dorpjes zijn groter en er zijn meer boerderijen, met de koeien op stal. De kans dat we nu noch Floortje Dessing tegen het lijf lopen is zo goed als uitgesloten.

Elandenstress
‘s Morgens keek ik tijdens het koffie zetten slaperig uit het keukenraam naar de mooie zeven zusters, een bergketen met zeven toppen, die noch deels in nevelen was gehuld. Opeens keek ik recht in de snuit van een eland. Ik rende naar het fototoestel om dit prachtige beest voor eeuwig op de gevoelige plaat te zetten. Er liepen er nog eens drie exemplaren voorbij, waarvan een jonkie. Waarom weigert op dat moment het toestel?!

IJs en vis moet je nemen als het er is
Nadat we weer een dag meer hadden gescholen dan gefietst kwamen we in de campingkeuken de eveneens verkleumde Franse bikepacker Kelig tegen. Hij fietst zo’n 150 – 200 km per dag en heeft er al een imposante fietsreis opzitten. Vanaf zijn voordeur in Brest, via Zwitserland, Kroatië, Roemenië, de Baltische staten naar Finland en via de Noordkaap en de Lofoten was hij zomaar in een hut op Sandnessjøen Camping neergestreken. Een Noorse campinggast tipte ons en zo reden we de volgende dag naar een prachtige wild kampeerplek met zandstrandje, zonder palmbomen overigens. Onderweg sloten twee fietsende Aussies Steve en Craig bij ons aan. Ze fietsen met een kleine geluidsbox voor extra motivatie bergop. Kelig was een stuk sneller en had eigenhandig alvast een koolvis gevangen en gefileerd. Dat was smullen; de gebruikelijke spaghetti, maar nu met verse vis.

Wijn en kaas uit het vuistje
Mijn zus Diana en zwager Evert reizen per camper door Scandinavië. We ontmoeten elkaar op een zompige boerencamping. Het werd een gezellige avond en er werd fijn voor ons gekookt. Andere wensen gingen ook in vervulling: Hollandse oude kaas en rode wijn (Merlot, altijd goed..) De volgende morgen reden we tussen de buien door verder.

Donkere wolken pakken zich samen

Een familieonderonsje met wijn en Hollandsche oude kaas!

Een strandje voor onszelf

Ff m’ drone uitproberen (thanks to Craig and Steve)

Het internationale fietsersgezelschap vlnr: Craig, Steve, Marja, Willem en Kelig

Gevonden in Noorwegen, de ‘Into the wild’-bus